-----------------------------------

غسل هفتگی و عملیات جاری شاخص خلوص و تبعیت پذیری از رجوی بود

بنیاد خانواده سحر: خانم سلطانی به نکته جالبی در خصوص مکانیزم عملیات انتحاری و خودسوزی ها اشاره کردید. اینکه به زعم رجوی اگر فردی به نقطه ای بیرون از خودش وصل بشود، به راحتی می تواند پای عملیات انتحاری و خودسوزی برود. آخر این استدلال یعنی اینکه فرد از فردیت و تمایلات خودش بخاطر یک هدف و آرمان و خواست بزرگتر از خودش بگذرد و خودش را فدای یک امر و پدیده با ارزش تری در بیرون خودش بکند که این ارزش هم در وجود یک فرد به عنوان رهبر متبلور شده است. اما این استدلال در عین ظاهر فریبنده اش و حتی توجیه پذیرش، نمی تواند به همین جا ختم بشود. برای اینکه هر تفکر و جبهه و نگرشی می تواند با این منطق خودش را توجیه کند. مثلا کسانی که مرید می شوند دقیقا از چنین الگویی پیروی می کنند. حاضرند بخاطر مُراد خود، دست به هر کاری بزنند. حالا گذشته از اینکه این مراد چه هدف و منظرگاه هایی را دنبال می کند. نسبت اش با حق و حقانیت چه مقدار است. با این استدلال هیچ مرزبندی خارج از این قاعده نمی توانیم قائل بشویم. هر گروه و جریانی هم به اتکا چنین استدلالی می تواند خودش را توجیه کند. چون به هر حال این قاعده است و ربطی به ماهیت و محتوای این نقطه وصل ندارد. ممکن است همان کسی که در جبهه مقابل امام حسین می جنگد جدای از اینکه ممکن است انگیزه های مادی و نفسانی هم داشته باشد، کسانی هم باشند کما اینکه بودند که در رکاب یزید و با نیت خیر و فی سبیل الله، علیه امام حسین شمشیر می زدند. اینها هم در وهله اول خودشان را به نقطه بیرونی که رهبری یزید باشد، متصل کرده بودند. آیا صرف این وصل شدن به نقطه بیرون از خود دلیل بر حقانیت است. اگر این را بپذیریم با خودش کلی تناقض به همراه دارد، می خواهم روی این جنبه های تناقض آمیز صحبت کنید، اینکه آیا امکان طرح این تناقض ها وجود داشت و در نهایت پاسخ رجوی چه بود.

خانم بتول سلطانی: چرا، روی این تناقضات بحث می شد و اتفاقا رجوی می خواست و اصرار داشت که اعضای شورای رهبری از زمان و فرصت خودشان برای برطرف کردن این ابهامات استفاده و سوالات خودشان را طرح کنند و در این باره بحث می شد. اما پاسخی که رجوی به این ابهامات می داد اینگونه بود که اولا باید ببینیم این افراد با چه انگیزه هایی به جبهه باطل رفته اند. همه کسانی که در جبهه باطل قرار دارند دارای انگیزه های مادی و یا به طور کل آلوده یک دستگاهی هستند. اینجا بحث انگیزه ها را مطرح می کرد و روی این تاکید داشت که این انگیزه ها را باید شناخت. تا جایی که این انگیزه ها به وجوه مادی و جاه طلبی و زیاده خواهی های افراد مربوط می شود، خودبخود قضیه حل بود. اما وقتی این مطرح می شد که به قول شما بوده اند افرادی که الی الله برای جبهه باطل شمشیر زده اند، آن وقت توجیهات دیگری روی میز قرار می گرفت. موضوع و بحث دستگاه و ایدئولوژی آلوده و باطل جریان مقابل مطرح می شد. سخن اش این بود آن افراد در عین ایدئولوژیک بودن و ایدئولوژیک عمل کردن، آلوده ایدئولوژی باطل شده اند. در این رابطه عملیات فروغ را مثال می زد. می گفت در این عملیات ما کشته هایمان را شهید می دانیم، جمهوری اسلامی هم کشته های خودش را شهید اسم می گذارد. می گفت به این معنی است که بنای ایدئولوژی طرف مقابل ما بر پایه های غلط و نادرست طراحی شده است و بر این اساس عده ای را فریب داده و گمراه کرده است. برای همین همیشه می گفت: اینها گمراه هستند. منظورش این بود که اینها در نقطه وصل به بیرون از خودشان که مثلا رهبری جمهوری اسلامی است درست عمل کرده اند، اما به این دلیل که پایه و اساس این ایدئولوژی غلط و نادرست پایه ریزی شده، اینها در نهایت گمراه شده اند.

بنیاد خانواده سحر: پس بحث تماما حول هواهای نفسانی بسته نمی شود. چون اینها هم موضع شان کاملا ایدئولوژیک است و برای ایدئولوژی می جنگند. اینها هم به تعبیری وصل به بیرون از خودشان هستند.

خانم بتول سلطانی: برای همین می گفت اینها بطور ایدئولوژیک به خطا رفته اند و گمراه شده اند. می گفت: تنها کسانی نمی توانند نیروی ما محسوب بشوند که در دستگاه ایدئولوژی خمینی هستند. منظورش دقیقا این بود که به همان اندازه که نفر ما نمی تواند نفر دستگاه فکری و ایدئولوژی آن طرف یعنی رژیم جمهوری اسلامی بشود، در نقطه مقابل نفر مقابل ما هم به دلیل انگیزه های ایدئولوژیک اش نمی تواند نفر ما بشود. در این وسط به طیف وسطی هم اشاره می کرد که در هر دو جبهه هستند و به وقت نیاز و فداشدن بخاطر منافع شان جا خالی می کنند. به اینها می گفت: نفرات بین المرء، یعنی کسانی که نه در آن جبهه و نه در این جبهه هیچ وقت تا آخر خط نمی مانند. می گفت؛ در آن طرف به محض احساس خطر جا خالی و فرار می کنند و در نقطه مقابل در میان ما همان کسانی که به وقت فدا شدن و مثلا خودسوزی و عملیات انتحاری فرار را برقرار ترجیح می دهند و پای عملیات انتحاری نمی روند، جزو همان طیف هستند. اینها همان کسانی هستند که بخاطر هواهای نفسانی، انگیزه های مادی، زیادخواهی، طمع قدرت و حرص و فرصت طلبی و نظایر این خصلت ها در هر دو جریان نفوذه کرده اند و مسئله اینها اصلا ایدئولوژی و رهبری و بواقع آن موضوع وصل به بیرون نیست. اینها در هر وضعیت وصل به خودشان هستند و تا جایی که از شرایط و اوضاع بتوانند استفاده کنند، حضور دارند و به محض احساس خطر نیستند. اینها را از این وسط فاکتور می گرفت و در مقابل می گفت کسانی که در هر دو جبهه تا آخر خط می ایستند و خودشان را قربانی و فدا می کنند، اینها نیروهای خلص ایدئولوژیک هستند و برای همین جابجایی شان غیر ممکن است.

آنهایی که در طرف من هستند نیروهای خاص ایدئولوژیک جبهه حق هستند و کسانی که آن طرف هستند در واقع فریب خوردگان و گمراهان ایدئولوژیک هستند. رجوی برای اینکه آن نگاه و تقسیم بندی را تئوریزه و مستدل کند، به قرآن استناد می کرد. می گفت در قرآن افراد به چهار دسته تقسیم بندی می شوند. اول صالحین، دوم شهداء، سوم صدیقین و چهارم انبیاء. بحث انبیاء را که جزو استثناها و برگزیدگان محسوب می کرد. می گفت ملاک و معیار و شاخص شما برای اینکه بدانید کسی خودکشی می کند یا نه و یا آماده انجام عملیات انتحاری و خودسوزی هست یا نه، این است که ببینید او تا چه اندازه عملیات جاری انجام می دهد، تا چه اندازه به غسل هفتگی و غسل جاری تن می دهد. این را شاخص مرزبندی بین کسانی کرده بود که خلص ایدئولوژیک هستند یا بر اساس منافع و فرصت طلبی وصل به مجاهدین شده اند. این مسائل را رجوی در نشست های شورای رهبری شخصا آموزش می داد و تاکید می کرد کسی که از انجام غسل هفتگی و عملیات جاری به هر دلیل طفره می رود و جا خالی می کند، مطمئن باشید این نفر در عمل خواهد لنگید. تا آخر خط نخواهد آمد. می گفت اگر کسی غسل هفتگی و عملیات جاری اش را درست انجام بدهد این تا آخر خواهد آمد.

اینها را برای اعضای شورای رهبری و از روی کتاب شورای رهبری که خودش نوشته بود، تدریس و آموزش می داد. رجوی می گفت: عضو شورای رهبری که پای غسل هفتگی و عملیات جاری نمی رود، پای خودسوزی هم نخواهد رفت. استدلال اش این بود کسی که تا پای عملیات جاری یعنی جهاد اکبر می رود و تمام درون و بیرون خودش را یکی کند و همه ضدارزش های درون اش را بیان می کند و هیچ واهمه ای هم ندارد، این آدم بدون شک پای خودسوزی هم می رود. پای قربانی کردن خودش برای منافع و دفاع از حریم رهبری هم می رود. اینها را جزو صدیقین تقسیم بندی کرده بود. جزو کسانی که از مدار شهدا گذشته اند. منظورش این بود که صدیقین در مداری بالاتر از شهدا و شهدا در مداری بالاتر از صالحین قرار دارند. می گفت: صالحین کسانی هستند که حاضرند از مال شان برای سازمان بگذرند. حاضرند مثلا در راهپیمایی ها و بخش های مالی و تجمعات و اینگونه فعالیت ها کمک و همراهی کنند. اما همین ها حاضر نمی شوند وارد عرصه عملیات بشوند. اینها در تقسیم بندی رجوی صالحین بودند. اما یک مدار بالاتر کسانی بودند که حاضر به حضور و انجام عملیات بودند. اینها پذیرفته بودند در این مرحله جان خودشان را بدهند. پس در تقسیم بندی جزو شهدا محسوب می شدند. اما باز یک گروه و طیفی هستند که از این دو مدار هم بالاتر رفته اند. اینها کسانی هستند که حاضرند در هر نقطه از کره خاکی و صرفا با انگیزه دفاع و حفاظت و حفظ منافع و حریم رهبری خودشان را به آتش بکشند. اینها وقتی در این مدار قرار می گیرند مصداق صدیقین می شوند. حالا معیار و ملاک برای شناختن این افراد و تمیز دادن شان از بقیه چیست؟

مشخصه اصلی این افراد انجام دادن و ندادن عملیات جاری و غسل هفتگی است. اینها افرادی هستند که هر لحظه در درگیری با خودشان و نفس شان در همان لحظه و آن خودشان را بیرون می ریزند. تمایلات شان را بیان می کنند. کشش های فردی و جنسی شان را بازگو می کنند. تعلقات شرک آلودشان را بر زبان می آوردند. کسانی هستند که درون و بیرون شان به اصطلاح رجوی به وحدت رسیده است. هیچ تضادی بین این درون و بیرون حمل نمی کنند. به معنای خاص صدیق هستند. چیزی را از رهبری پنهان نمی کنند. اگر چیزی را هم پنهان می کنند، به دستور و فرمان همان رهبری است و در راستای تبعیت پذیری از او است. اینجا جهت صدیق بودن هم به نسبت و در رابطه با رهبری معنی و مفهوم پیدا می کند. یعنی فرد در اصل صدیق و صادق با رهبر است نه با هیچکس دیگر. چه بسا این صداقت اصلا در رابطه با فرد و موقعیتی دیگر به ضد خودش تبدیل بشود. خوب حالا کسانی که تا این مدار بالا آمده اند، یعنی اولا عملیات جاری و غسل هفتگی شان تعطیل بردار نیست و چون وجود و ماهیت شان به وحدت رسیده و هم با خودشان و هم با رهبری یگانه شده اند پس خودسوزی و عملیات انتحاری این افراد تضمین شده است و مشمول تعریف صدیقین می شوند. برای همین اینها را صدیقین می گوییم و مقام و مدارشان خیلی بالاتر از صالحین و حتی شهدا است. بنابراین این تناقضات مورد اشاره شما را به این صورت دستگاه رجوی پاسخ می دهد. جدای از سوالی که مطرح کردید من توضیحی مرتبط با این سوال دارم که بهتر و مادی تر می تواند این ابهامات و تناقضات را رفع کند. من فکر می کنم رجوی چنین رابطه ای را البته نه به این شکل افراطی و تئوریزه شده اما الگو برداری کرده است. حالا دلیل اش را توضیح می دهم.

در یک دوره در مناسبات و بحث های درون تشکیلاتی این بحث مطرح شد که ما نباید خمینی گزیده بشویم. منظورش این بود که در بکار بردن و استفاده از الگوها و روش های دستگاه فکری آیت الله خمینی بهراسیم و ترس این را داشته باشیم که ما را متهم به دنباله روی از مثلا الگوی رابطه رهبری ایشان با کل جامعه کنند. این واژه با عرض معذرت خمینی گزیدگی به نظر من خیلی مفاهیم و معنای پایه ای را در سازمان ایجاد کرد. به نوعی رجوی رفت روی این محور و الگو که برخورد و رابطه اش با هواداران و اعضای سازمان را روی این الگو تنظیم کند. مهدی ابریشم چی یک سخنرانی در توضیح مفهوم خمینی گزیدگی دارد. به نظر من حرف هایی که در آنجا می زند مغز و عصاره این است که سازمان برای ادامه حیات و رسیدن به سرنگونی چاره ای ندارد جز اینکه از این ترس ها و اتهامات خودش را رها بکند و اصل موضوع را بی ملاحظه و رودربایستی بیان کند. در آنجا بحث روی موضوع رهبری و رابطه با ملاء و پیرامون است. روی اینکه بیایم فرم و رابطه رهبری با پیرامون را از روی همین فرم مقابل مان الگوبرداری کنیم. اینکه این رابطه میان طرفداران آیت الله خمینی را ببریم توی دستگاه سازمان و در مناسبات بین رجوی و هواداران و اعضاء مو به مو پیاده کنیم. حالا اساس این رابطه چیست. همان جنبه تبعیت پذیری که مردم از آقای خمینی دارند. همان جنبه کاریزما و رابطه ای که البته بدون هیچ اهرم و فشاری همه را مکلف می کند پشت سر ایشان بروند و رابطه شان را با ایشان بر اساس تبعیت پذیری و تکلیف تنظیم و برقرار کنند. خوب حالا رجوی چون نمی تواند به همان صراحت فرم و محتوای آن رابطه را در مناسبات اش نهادینه و تزریق کند به قول معروف لقمه را دور سرش می گرداند و می رود روی این استدلال که مثلا نقطه وصل به بیرون یعنی چه و مثلا هر کسی وقتی در نقطه وصل به بیرون از خودش یعنی رهبری قرار می گیرد این می شود مبنا و معیار ارزش گذاری و سنجش رفتارهای او.

در واقع همان الگو را به زبان پیچیده تر و امروزی تر بیان می کند. من یادم هست هر چه زمان می گذشت مناسبات از اینکه این مولفه ها و شیوه ها را  در مناسبات خودش ماده و عینی کند، مُصر می شد و حتی از اینکه صراحت بیشتری در انطباق پذیری این روش ها و الگوها داشته باشد، بیمی نداشت. اما اینکه رجوی بدون در نظر گرفتن خیلی پارامترها و جنبه های این رابطه روی این اصل متمرکز شد که این رابطه و فرم را با بیشترین اعمال قدرت از سوی خودش و تعمیق بیشترین میزان تبعیت پذیری بر روی هوادارانش عملی کند. او اصل هدایت گری و نظارت را با آن جنبه های آتوریته طلبی و قدسی کردن خودش آمیخته کرد و معجونی به نام رهبری عقیدتی را ابداع کرد. همه آن اهرم ها و نهادهای نظارتی و قانونی را که می تواند بر رهبری نظارت کند در نوع رابطه اش با پیرامون بکلی حذف کرد. تا جایی پیش رفت که همه چیز را معطوف به خودش کرد. برای خودش حریمی ایجاد کرد که اصلا در دنیای امروز قابل تصور نیست. مصون از هر خطای استراتژیک و سیاسی و اخلاقی که یا باید او را در اوج آسمان دید یا در قعر چاه. از این زاویه دیگر رهبری او اصلا قابل بحث و نقد نبود. رفته رفته به نقطه ای رسید که از مدل و الگوی مورد نظر هم با شیب خیلی تند عبور کرد. آخرش رسید به جایی که بجای ایدئولوژی خود رهبری اصالت پیدا کرد. مشروعیت ایدئولوژی هم رفت در حوزه اختیار عمل و تشخیص رهبری که چه چیزی به لحاظ ایدئولوژیکی اصالت دارد یا ندارد، مشروعیت دارد یا ندارد. مبنا و پایه و اساس دارد یا ندارد. البته این بحث مفصلی می طلبد تا ابعاد و دامنه این راه بطور مادی و عینی تشریح بشود، که فرصت اش در اینجا نیست.

          ----------------------------------

قسمت سیزدهم مصاحبه خانم بتول سلطانی در خصوص عملیات انتحاری در سازمان مجاهدین خلق:

تفسیر رجوی از انتحار مقدس و انتحار متعفن

بنیاد خانواده سحر: خانم سلطانی در سوال پیش بیشتر روی جنبه های تئوریک و توجیهی عملیات انتحاری از نوع خودسوزی ها اشاره کردید. توضیحات شما خیلی خوب بحث را تبیین کرد. اگر ممکن است در ادامه این بحث بیشتر به جنبه های پراتیکی و عملی و مصادیق مختلف این دو نوع خودکشی و خودسوزی ها که شاهد و ناظر بوده اید بپردازید. از قرار معلوم شماری خودکشی و خودسوزی در مناسبات انجام شده که هر کدام انگیزه های متفاوتی داشته است. منظور من این است که رجوی با این موارد و نمونه ها چگونه برخورد و تجزیه و تحلیل می کرد و موضع اش در قبال این خودکشی ها چه بود. اگر روی این مصداق ها تمرکز کنید و اسامی را هم اشاره کنید فکر می کنم هم جنبه ابهام زدایی خواهد داشت و هم جنبه اطلاع رسانی.

خانم بتول سلطانی: اتفاقا از این موارد خودکشی ها در مناسبات به نسبت کمیت افرادی که در سازمان بودند خیلی زیاد اتفاق افتاده بود. رجوی در خیلی موارد برای اینکه بحث های خودش را خوب القا کند روی همین نمونه ها و موارد توقف می کرد و جنبه های مختلف این نوع خودکشی ها را باز کرد و بحث ها را با همین مصادیق پیش می برد و روی آنها دقت خاصی داشت. البته همانطور که اشاره کردم این بحث ها فقط در سطح لایه های شورای رهبری مطرح می شد و در همان لایه هم متوقف می شد. من عجالتا روی یک مورد این خودکشی ها صحبت می کنم و بعد موضع و بحث هایی که رجوی در این خصوص بیان کرد را توضیح می دهم. یک نکته را یادتان باشد که این نمونه ها را هیچ وقت در قیاس با جبهه مقابل و برای نتیجه گیری مطرح نمی کرد. اینها فقط در دستگاه خودش مطرح می شد و طبعا نتیجه گیری های خاصی را در پی داشت که به مناسبات خودمان بر می گشت. بحث حول این موضوع بود که چه نوع خودکشی هایی مشمول عمل مقدس و چه نوع خودکشی هایی در زمره گناه کبیره محسوب می شوند. این بحث را با یک مورد مثال بعلاوه توضیحات و تفاسیر تئوریک رجوی حول این مورد دنبال می کنم.

البته تعدادی از این خودکشی ها بعد از طرح این بحث ها اتفاق افتاد، مثل خودکشی مهری موسوی، و تعدادی هم قبل از همین نشست مورد نظر که رجوی توجیهات ایدئولوژیک خودش را مطرح کرد. اما صرفنظر از این نمونه توضیحاتی که در اصل موضوع می داد، این تفاوت ها و انگیزه ها را به شکل تئوریک خیلی خوب تفکیک می کرد. یعنی با شاخص هایی که ارائه می کرد و با اطلاعاتی که مناسبات و البته افراد در سطح ما از انگیزه های این خودکشی ها داشتند، می توانستند تشخیص بدهند کدام خودکشی در زمره گناهان کبیره بوده و کدام در راستای وصل به بیرون و منافع رهبری و در نتیجه مقام و ارزشش بالاتر از مقام شهدا بوده است. کدام در جهت وصل به فردیت این آدم ها بوده و کدام در جهت وصل به رهبری و منافع سازمان و تشکیلات. وقتی آن توضیحات را می داد هر کس با کمترین اطلاع از انگیزه های این خودکشی ها می دانست کدام آنها از نظر رجوی مشروع و مقدس بوده و کدام به قول رجوی یک جنازه بوده که روی میز رهبری و رجوی گذاشته است. یکی از این موارد خودکشی هایی که اتفاقا خیلی باعث رنجش و عصبانیت رجوی شد و در پی آن بحث های خیلی طولانی و جدی را در سطح شورای رهبری و از جمله همین نشستی که درباره اش توضیح خواهم داد، رقم زد، خودکشی کمال حدادی بود. البته این خودکشی خیلی بعدتر از طرح این بحث ها اتفاق افتاده بود، اما از آنجا که رده تشکیلاتی کمال بالا بود و در زمان ارتکاب خودکشی در سطح MS (یعنی جزو شورای مرکزی) بود، از این جهت رجوی روی خودکشی او خیلی حساسیت نشان می داد.

اگر به فهرست اسامی اعضای شورای مرکزی در آن زمان نگاه کنید نام کمال حدادی را می بینید. او در آن زمان به فرمانده کمال معروف بود. همانطور که می دانید این نهاد بعد از انقلاب ایدئولوژیک منحل شد و تمام اختیارات اش را رجوی مصادره کرد. منظورم نهاد شورای مرکزی سازمان است. روی رده این آدم به این خاطر تاکید می کنم که اهمیت آن را بیشتر متوجه بشوید و بدانید رجوی با این موارد چگونه برخورد کرده و می کند. کمال ظاهرا با یکی از خانم های تحت مسئولیت خودش به اصطلاح یک رابطه غیر تشکیلاتی می زند. منظور از رابطه غیر تشکیلاتی هر نوع رابطه ای است که خارج از حوزه وظایف مسئول و تحت مسئول رقم می خورد. ممکن است این رابطه فکری باشد، عاطفی باشد، و دست آخر هم عاطفی و عشقی. کمال با این خانم آنگونه که مطرح می کنند رابطه غیر اخلاقی برقرار می کند. اینکه این رابطه چطور لو می رود معلوم نمی شود. اما به هر حال لو می رود و روی میز رجوی و رهبری قرار می گیرد. این خانم هم آن موقع یکی از معاونین بخش است. در آن زمان رجوی در مقر پارسیان بود، برای همین کمال را برای پاسخگویی و بازجویی پیش مسعود و مریم فرا می خوانند. مهوش سپهری قبل از اینکه او را به پارسیان منتقل کنند او را در خصوص رابطه اش با این خانم بازجویی می کند و مورد اتهامات اخلاقی قرار می دهد و تا زمان بردن او به مقر پارسیان، کمال را اصطلاحا بنگالی (در یک کانکس حبس) می کند. بنگال یک اطاقک ایزوله شده و انفرادی بود که افراد مسئله دار و متخلف را تا زمان رسیدگی به تخلفات در آنجا نگهداری می کردند. ظاهرا آنطور که بعد معلوم شد برخورد مهوش سپهری با او بقدری تند و تحقیر آمیز است که کمال می تواند وضعیت خودش را در مقابل مسعود و مریم پیش بینی کند. به همین دلیل کمال قبل از اینکه به پارسیان برده شود در بنگال دست به خودکشی می زند.

در آن زمان من جزو معاونین شورای رهبری بودم و در نشست های مربوط به این موارد شرکت می کردم. یادم می آید پس از این اتفاق مسعود نشستی گذاشت که من هم در این نشست حاضر بودم. اولین حرفی که مسعود درباره این خودکشی زد در کمال عصبانیت و تندخویی این بود که کمال با این کارش جنازه اش را روی میز رهبری انداخته. در ادامه توضیح خواهم داد که رجوی توی این نشست عمده مباحث مورد نظر سوال شما را مطرح کرد. اولا یک نکته را یادآور بشوم که این خودکشی و انگیزه آن، هیچ وقت در لایه های پائین تر از شورای رهبری مطرح نشد. خودکشی او را یک مرگ طبیعی مطرح کردند. اما همه ما فهمیدیم که کمال بیشتر بخاطر برخوردی که مهوش با او کرده بود خودکشی کرده است. این را اتفاقا مسعود در همان نشست مطرح کرد و بابت این برخورد مهوش هم کلی از او قدردانی کرد و دست مریزاد گفت و به صراحت عنوان کرد این حق کمال بوده که اینطور تحقیر بشود و در این وضعیت بمیرد. در این نشست وقتی مسعود می خواست درباره این اتفاق و بازخوردها و نتایج آن صحبت کند، بحث اش را تماما در جبهه خودش مطرح کرد و اصلا روی آن مسئله گمراهی ایدئولوژیکی و فریب ایدئولوژیکی که قبلا بحث اش مطرح شد، اشاره ای نکرد. مثلا این را مطرح نکرد که کمال به لحاظ ایدئولوژیکی گمراه شده یا فریب خورده است. چون اگر این بحث مطرح می شد به هر حال ایجاد شبهه می کرد. از این جهت که کمال حداقل در انتخاب جبهه ایدئولوژیکی اش در ظاهر امر دچار فریب و گمراهی نشده و راه را در کلیت درست انتخاب کرده است. پس نمی تواند روی این موضوع بحث کند و ناچار باید از زاویه و منظر دیگری که تحلیل های خودش را مخدوش و تردیدبردار نکند، به موضوع نگاه کند. به همین دلیل، منطق بحث اش را درونی کرد.

به این معنی که یک صورت مسئله قابل جواب برای اطراف اش طراحی کرد. روی این موضوع بحث را تنظیم کرد که یک نفر می آید در راستای منافع رهبری و سازمان خودش را به آتش می کشد و در نقطه مقابل یکی هم می آید بخاطر یک انحراف اخلاقی خودش را می کشد و جنازه اش را روی میز رهبری می گذارد. بعد تفاوت و انگیزه های این دو عمل را با هم مقایسه کرد. تفاوت کسی را که بخاطر رهبری خودش را به آتش می کشد با کسی که بخاطر هوای نفس و ترس از عقوبت های آن و نداشتن شهامت برای به گردن گرفتن خطای اخلاقی و جبران کردن خطای اش، هم خود را به کشتن می دهد و هم یک مشکل و معضل برای سازمان ایجاد می کند را بحث کرد. آن خودسوزی اول در راستا و برطرف کردن یک مشکل و در راستای یک هدف مقدس و برداشتن بار از دوش رهبری است و این یکی گذاشتن بار و مشکل بر دوش مناسبات و رهبری. اینجا بحث انگیزه عمل و نتیجه متناقض آنها مطرح می شود، بدون در نظر گرفتن اینکه به هر حال هر دو نفر جان خودشان را با اراده و خواست خودشان از دست داده اند. به این ترتیب پاسخ آن سوال اولیه شما را در دو فرض و وضعیت متفاوت می دهد. یکی اینکه طرف در جبهه مقابل با همین مکانیزم یعنی وصل به بیرون از خودش دچار گمراهی ایدئولوژی و اغفال ایدئولوژیکی شده و این دومی بخاطر یک خطای اخلاقی خودش را کشته است. بخاطر اینکه حاضر نشده در عملیات جاری خودش را بیرون بریزد.

وقتی بحث این انگیزه ها را خوب در این مثال کمال حدادی ماده کرد، آمد روی این فرض زوم کرد که اگر امریکا به ما حمله کند معلوم نیست چه سرنوشتی در انتظار ما خواهد بود. ممکن است هر کدام از ما در این صورت به نقطه ای در این کره خاکی پرتاب بشویم. یکی ممکن است سر از ایران در بیاورد، یکی سر از فرانسه و یا امریکا و یا هر نقطه ای از این عالم سر در بیاورد، حالا باید ببینیم در چنین شرایطی هر یک از ما پتانسیل و امکان این را خواهد داشت که برای سازمان به مثابه یک گلوله آتش عمل کند و در هر کجا و در هر وضعیتی که اقتضا کرد مثل گلوله انفجاری در جهت منافع رهبری خودش را منفجر کند. در ادامه بحث مشروع کردن خودسوزی و خودکشی و جلوه ایدئولوژیک دادن به این اقدام، دوباره همان داستان خودکشی ها را مطرح کرد. دوباره رفت روی خودکشی کمال و گفت همه می دانید کمال حدادی خودش را کشت و به چه دلیل هم کشت یا به کسی اشاره کرد که در زمین صبحگاه خودش را با انگیزه شخصی به آتش کشیده بود و یا تعداد دیگری که با انگیزه های مختلف خودکشی کرده بودند، اشاره کرد. دوباره آمد روی طرح انگیزه های این خودکشی ها، مثلا گفت یکی بخاطر انگیزه های جنسی خودش را کشته است، یکی بخاطر یاس و ناامیدی از آینده خودش را کشته است، یا کمال حدادی بخاطر اینکه نیاید در رابطه با تضاد خودش و خطایی که مرتکب شده توضیح بدهد و بگوید چه غلط و اشتباهی کرده و خودش را در جمع بشورد و پاک کند خودکشی کرده است. در نهایت گفت اینها هیچکدام در موضوع وصل خودشان به رهبری خودکشی نکرده اند. حتی کسی که از یاس و ناامیدی خودکشی کرده نای این را هم نداشته که از تشکیلات بیرون برود و زندگی دوباره ای را شروع کند. پس نباید این مکانیزم ها و انگیزه ها را نادیده گرفت و همه را یکسویه پنداشت. تاکیدی که داشت این بود که امر بر شما مشتبه نشود که ارزش و منزلت این آدم ها با آن کسی که بخاطر مریم و رهبری خودش را به آتش می کشد، یکسان است.

می گفت ممکن است نفس هر دو کار یکی باشد اما آنچه اهمیت دارد جهت گیری و انگیزه این دو نوع خودکشی است و سعی می کرد این را بصورت تئوریک و موردی برای بچه ها باز کند. به همین طریق مقوله گناه کبیره بودن و نبودن خودکشی را روی این مصداق ها و نمونه ها، تفکیک و به اصطلاح ماده می کرد. نتیجه گیری می کرد آنجایی که قرآن بر گناه بودن خودکشی تاکید می کند دقیقا بخاطر آن انگیزه های ناسالم و فقدان آن نقطه وصل به بیرون از فرد است. اما وقتی این نقطه وصل باشد و خودکشی راستا و جهت داشته باشد، نه تنها از حوزه گناه خارج می شود که مقام و ارزشی حتی فراتر از شهید پیدا می کند. در ادامه به همین هم اکتفا نمی کرد و می رفت روی احتمالات دیگر و بستن و محدود کردن شعاع عمل این تفسیرها و برداشت های ایدئولوژیک. باز برای اینکه بحث را روشن تر و عینی تر بیان کند، مثال می زد و می گفت؛ ممکن است همین حالا که ما در نشست هستیم ناگهان تهدیدی متوجه من رهبری بشود. در این شرایط ممکن است یکی از شماها خودتان را با این تصور مواجه کنید که اگر دست به خودسوزی بزنید این تهدید را بر طرف کرده اید. رجوی حتی چنین فرض و انگیزه ای را می برد در مسیر آن خودکشی های ناسالم و به قول خودش غیر ایدئولوژیک و گناه آلود. می گفت حتی این آدم با چنین انگیزه ای هم که دست به خودسوزی و خودکشی بزند، در زمره کسانی است که یک جنازه متعفن روی میز رهبری گذاشته است. چرا، چون بدون اذن و فرمان رهبری دست به این کار زده است.

رجوی حتی با این میزان یقین بر صداقت ایدئولوژیکی فردی که خودش را به آتش می کشد، به صرف اینکه فرمان رهبری مکانیزم و چاشنی این خودکشی نیست، بصراحت آن را در کنار خودکشی کمال حدادی می گذارد و آن را با یک جنازه متعفن برابر می کند. یعنی با انگیزه کسی که به زعم خودش بخاطر جنسیت خودکشی کرده یکسان می گیرد و مقایسه می کند. این یکی از نمونه هایی بود که می تواند تعابیر و برداشت های رجوی را از مقوله خودکشی ایدئولوژیک با انواع دیگر آن برای ما بیان کند. فکر می کنم این توضیحات بتواند سوالات و ابهامات شما را در این خصوص پاسخ و رفع کند. به نظر من همه این توضیحات را می شود در یک سطر خلاصه کرد. اینکه گناه بودن و نبودن امر خودکشی، خودسوزی تنها و تنها منوط به اذن و خواست و اراده رهبری و وصل به او است و بس. حتی اگر این اقدام با انگیزه کاملا ایدئولوژیک و در وصل با خود ایدئولوژی و بدون فرمان رهبری باشد، باز حکم همان گناه کبیره را دارد. از این تفسیر فی النفسه می توان نتیجه گیری کرد که خودسوزی هایی از جنس 17 ژوئن تا چه اندازه به قول مریم رجوی خودسرانه و ارادی بوده و تا چه اندازه در ارتباط تنگاتنگ با امر و فرمان رهبری او و یا مسعود بوده است. وقتی در مورد ندا و مرضیه از تعبیر عمل مقدس استفاده می شود، به یک معنی این تقدس گرایی پیش از اینکه به نفس خودسوزی آنها مرتبط باشد، به کیفیت و درجه تبعیت و اطاعت پذیری آنها مرتبط می شود تا نفس خودسوزی ها. از روی همین مصداق ها و آن تفسیرهای ایدئولوژیک و برداشت های رجوی از قرآن و کدهایی که می دهد، می توان به خیلی از حقایق پی برد.