خاطرات  مهرداد ساغرچی یکی از قربانیان سازمان مجاهدین خلق ـ قسمت دوم

20.08.2010

مهرداد ساغر چی ـ اسکاندیناوی

قبل از اینکه ادامه خاطرات خودم را پی بگیرم لازم است به چند نکته که در دو ماه گذشته به وقوع پیوسته، اشاره ای داشته باشم، بخصوص به برگزاری سمیناری در پاریس از طرف قربانیان و فعالین حقوق بشر در حمایت از خانواده های متحصن در مقابل درب قلعه اشرف که هم اکنون نیز این تحصن و آوارگی در ماه رمضان با زبان روزه برای این مادران و پدران رنجدیده و سالخورده  ادامه دارد. نکته بعدی قدردانی از جسارت و شهامت خانم بتول سلطانی در روشنگری و افشای استثمار جنسی در درون فرقه مجاهدین خلق توسط مسعود رجوی می باشد  که همانطور که در سایت ها و خبرها آمده بود حتی موجب اعزام چماقدار تروریست های این فرقه برای تهدید و اذیت و آزار ایشان شده است.

من  بیان خاطرات و تجربیات خودم در فرقه مجاهدین خلق را از بحثی در درون این فرقه به نام " سرفصل دوساله " آغاز کرده بودم. در ابتدای این بحث گفته شد که ما یک موعد خطی ، سیاسی و استراتژیکی داریم یعنی در درون رژیم همه چیز یک دست شده ( با انتخاب احمدی نژاد ) و بعد هم به دلیل اصرار رژیم  بر بروی فعالیت های اتمی با آمریکا و غرب به نقطه جنگ کشیده می شود و حداقل به بمباران سایت های اتمی ایران منجر خواهد شد و به این ترتیب سازمان هم به هر شکل وارد وطن می شود. در شق دیگر که احتمال آن را خیلی ضعیف می دانستند اتمی شدن رژیم و کنار آمدن آمریکا با رژیم در منطقه و عراق و انتخاب نشدن جمهوری خواهان در آمریکا همه چیز به سمت تثبیت رژیم می رود و گفته شد این یعنی برای یک دوره شاید بیست ساله تثبیت و دیگر در این شرایط استراتژی عوض می شود. در انتهای بحث که منجر به بیرونی کردن قسمت هایی از این بحث شد سازمان در بیرون و در داخل با متحدینش بحث مدت زمان دو سال را برجسته می کرد و بعد در ملاقاتی مژگان پارسایی با فرمانده وقت آمریکایی گفته بود حتی اگر آمریکا هم بخواهد، ما  بعد از 2 سال در عراق نخواهیم ماند و متن مذاکرات انجام شده در این ملاقات را در نشست عمومی خواند. به این ترتیب همه به 2 سال خوش کردند تا اینکه اولا ضربه به استراتژی جدید با انتخاب دمکرات ها و آقای اوباما در آمریکا خورده شد. البته در این فاصله دست راست آقای مکین سناتور ... به کمپ اشرف آمده و از یکی از مقر ها بازدید کرد و سازمان این را به عنوان یک پیروزی بزرگ اعلام و با آب و تاب به آن پرداخت که جای بحث جداگانه دارد. در این اثنا گزارش اطلاعاتی سازمان های امنیتی آمریکا منتشر شد که توانمندی اتمی شدن جمهوری اسلامی را در کوتاه مدت زیر سژال برد که با این گزارش تیر خلاص به استراتژی رجوی زده شد و باعث پیام های گوناگون درونی و بیرونی شد. تقریبا سه یا چهار ماه مانده بود که ژانویه 2009 فرا برسد و سر فصل تعیین تکلیف دوساله پایان برسد. هر روز بعد از ظهر ها نشست های مغزشویی و تحقیر شخصیت افراد در قرارگاه اشرف ادامه داشت و از طرفی روی در و دیوار نوشته می شد مثلا 200 روز مانده و بین شکل انگیزه تلاش و کار می دادند تا اینکه .نشست های رجوی هم با همه لایه ها شروع شد. هر روز بحث داغ تر می شد و در میان نیروهای جوانتر صحبت از تمام شدن دوران زندگی سخت بود و گفته می شد بالاخره می رویم دنبال زندگی تا اینکه در فروردین سال 1388  بود که یکباره دیدم چند روز است برخوردها عوض شده است بالاخره معلوم شد نیروهای عراقی حفاظت کامل قرارگاه شارف را در دست گرفته اند. اول آمدند انگشت نگاری کردند و بعد از یک هفته موضوع مصاحبه دولت عراق با تک تک نفرات مطرح شد.

این بحث مصاحبه واقعا جای تعریف و تفسیر دارد ولی اگر بدانید سازمان چه کارهایی را کرد و نکرد که افراد در مصاحبه با نیروهای عراقی درخواست ترک قلعه اشرف را  نکنند، شاید کمی به صحنه سازی ها و خیمه شب بازی های تبلیغاتی فرقه مجاهدین علیه خانواده های بی گناه متحصن مقابل اشرف آن هم از زبان عزیزانشان پی ببرید. از روز شروع مصاحبه خروج از مقرها ممنوع شد، لازم است توضیح بدهم که این مقرها در داخل قلعه اشرف هستند، یعنی خود قلعه اشرف که یک چاردیواری اسرتگاه می باشد ، در درون این چاردیواری نیز سازمان نیروهایش را در ساختمان ها و مقرهای مختلف زنانه و مردانه جای داده بود که خروج از همین مقرها هم با ضوابط و مقررات خاصی بود. اکنون بعد از شروع مصاحبه های دولت عراق خروج از همین مقرها هم به کلی ممنوع شد، چرا که سازمان فکر می کرد افراد بتوانند با یکدیگر مشورت کنند و با روحیه دادن به یکدیگر ترک خود را از قلعه اشرف به مقامات عراقی اعلام کنند. در هر صورت قبل از رفتن هر فرد به مصاحبه ، تک تک افراد توسط مسئولین فرقه صدا زده می شدند و با آنها صحبت می شد و گفته می شد که نبایستی هیچ حرفی با افراد مصاحبه کننده عراقی بزنید و بگویید نمی خواهیم مصاحبه کنیم و فقط سه کلمه نه، نه و ماندن در اشرف را بگویید. واقعا دنیا فکر می کرد که افراد مجاهدین توسط دولت عراق دارند مصاحبه می شوند ولی سازمان اجازه نمی داد که هیچ مصاحبه و گفتگویی صورت بگیرد. نفرات در یک محیط برنامه ریزی شده ، بطوریکه اتاق های سیار محل مصاحبه را سازمان چیده بود و یک اتوبوس نفر را مقابل محل مصاحبه می گذاشت که نفرات جرآت نکنند بیشتر از یک تا دو دقیقه در اتاق باقی بمانند ولی با این حال تعدادی خواستار جدایی و ترک اشرف شده بودند. ما یکبار فیلمی را در سازمان  دیدیم چند نفر از کسانیکه به مصاحبه رفته بودند دارند صحبت می کنند ، این مصاحبه تلویزیونی به درخواست خود افراد با تلویزیون عراق صورت گرفته بود ولی در فیلم سازمان فقط تصویر آنها نشان داده می شد و حرف های آنها پخش نمی شد و گوینده سازمان می گفت که یک شبه این افراد مزدور رژیم شده اند و به این ترتیب رعب و وحشت ایجاد می کرد و به نظر من در آن ایام این مصاحبه ها به نفع سازمان تمام شد و در این اثنا رجوی هم که دید آبروریزی شده پیام درونی داد که هر کس می خواهد بگوید که خدمان او را بفرستیم برود . البته داستان خواندن این پیام درونی رجوی هم عجیب بود، چونکه قبل از خواندن این پیام  توسط هر فرمانده مقر در مقرهای مختلف درون اشرف،فرماندهان توجیه بودند که همه بلند شوند و هیهات من الذله بگویند و می گفتند ما خائن نداریم و الی آخر و در انتها هم به نفرات کاغذ دادند که بنویسند نفرات می خواهند در اشرف بمانند. من اول ننوشتم اما به اصرار و فشار مسئولم نوشتم این خط سیاسی سازمان را قبول ندارم ولی برای سه ماه تا خرداد می شود چک کرد و بعد هم گفتند همین خوب است به این ترتیب سازمان هم در بیرون اعلام کرد که ما به همه گفته ایم هر کس می خواهد برود. <

ادامه دارد